Menu

Charakter, użytkowość, wychowanie sznaucera olbrzyma

    Sznaucer olbrzym jest psem o żywym usposobieniu. Jego cechami charakterystycznymi są: wyjątkowa odwaga, której towarzyszy spokój i przezorność, wrodzona dobroć i niewzruszona wierność wobec swojego pana. Jego narządy zmysłów są bardzo dobrze rozwinięte. Inteligencja, zdolności, siła i wytrwałość , odporność na zmiany pogody i choroby sprawiają, że jest to pies służbowy, przeznaczony do ciężkiej, wymagającej wytrzymałości pracy.

    Historia sznaucerów wskazuje, że psy te od dłuższego czasu służyły człowiekowi jako towarzysze wypraw, stróże domowi, tępiciele gryzoni, do pasienia bydła oraz obrony.

Te różnorodne funkcje były możliwe do spełnienia jedynie przy rozwiniętej w dużym stopniu inteligencji, łatwości kojarzenia, nieustannej czujności. Psy te musiały być bardzo przywiązane do człowieka i uznawać go za przewodnika stada. Wygląd zewnętrzny, czyli eksterier, mniej się wówczas liczył u właścicieli tego psa aniżeli jego psychika. Selekcja prowadzona była głównie pod kątem wymienionych cech psychicznych, zostały więc one rozwinięte i utrwalone.

    Pochodzenie od wiejskiego psa stajennego wykształciło cechy sznaucerów mają wiele cech wspólnych. Wszystkie bardzo przywiązują się do swych właścicieli, chcą mieć jednego pana, którego słuchają najbardziej. Mają głęboko wrodzoną cechę pilnowania i obrony właściciela, jego rodziny i domu. Na każdy podejrzany odgłos budzą się natychmiast z najgłębszego snu i ostrzegają szczekaniem. Wszystkie są bardzo serdeczne. Są psami bardzo ciekawymi wszystkiego, co je otacza. Każdą nową rzecz muszą obwąchiwać. Przywieziona do domu torba z zakupami zostanie zawsze dokładnie sprawdzona. Sznaucery często buntują się głośno, gdy dzieje się coś w okolicy, dochodzą jakieś dźwięki, szmery, skomlenie psa, a one nie mogą tego zobaczyć. 

   Suczki sznaucerki są niezwykle dobrymi matkami, z wielką troskliwością wychowującymi swe szczenięta.

Sznaucery olbrzymy są typowymi psami obrończymi. Nie oznacza to wcale, że powinny atakować wszystko, co żyje dookoła! Wprost przeciwnie, olbrzym powinien być opanowany, spokojny i łączyć w sobie twardość z dobrodusznością w stosunku do ludzi oraz zwierząt. Nieuzasadnione ataki nie świadczą wcale o odwadze psa, lecz najczęściej spowodowane są właśnie tchórzostwem. Olbrzym o prawidłowej psychice i dobrze wychowany jest zupełnie bezpieczny dla otoczenia, atakuje tylko w razie potrzeby lub na rozkaz przewodnika. Jakże często zaatakowany na spacerze przez małego lecz zajadłego psa, olbrzym zupełnie nie wie co robić. Najpierw próbuje sprawę obrócić w żart, a gdy to się nie udaje - ucieka, czego nigdy nie zrobi, gdy zaatakuje go pies duży. Jego dobry charakter powstrzymuje go od walk bez sensu! Olbrzym nie jest psem, który lubi atakować inne psy. Jeżeli tak robi jest to wina jedynie złego wychowania.

Olbrzym jest psem pełnym temperamentu, a jednocześnie opanowanym. Silny, potężny a przy tym wesoły, chętny do zabaw i jakby trochę "dziecinny". 

Jest to pies i dużym poczuciu godności. Nie lubi, aby z niego kpić. Doskonale wyczuwa intencje takiego postępowania i albo staje się smutny, albo obraża się, idzie na swoje miejsce i nie reaguje na zawołania; nie chce nawet ulubionych przysmaków.

Olbrzym przywiązuje się bardzo do wszystkich domowników, lecz lubi mieć jednego "pana", któremu jest bezgranicznie oddany i podporządkowany. Nie zależy to od tego, kto mu daje jeść, z kim dłużej przebywa, czy chodzi na spacery, lecz od siły woli i autorytetu, jaki zyskuje u niego jeden z członków rodziny. Jest psem o mocnym charakterze i jego pan - "przewodnik stada" - musi nad nim panować psychicznie. 

Olbrzym musi być kochany. Źle znosi pobyt w rodzinie, w której ktoś z domowników nie akceptuje go. Jeżeli decydujemy się na kupno olbrzyma, muszą chcieć tego wszyscy członkowie rodziny. W przeciwnym wypadku możemy psa zmarnować psychicznie. Olbrzym ma złożony charakter: mocny i jednocześnie wrażliwy.

Jest to pies tak odważny, że w przypadku autentycznego zagrożenia potrafi w obronie zaryzykować nawet życiem. Natomiast na szkoleniu, gdzie nie ma przecież rzeczywistego zagrożenia, z czego pies ten doskonale zdaje sobie sprawę, często nie chce atakować pozoranta, gdyż nie widzi potrzeby. Doskonale rozróżnia, jak powinien się zachować w określonej sytuacji. 

Olbrzymowi trzeba poświęcić dużo czasu. Należy go szkolić. Nie jest to pies do towarzystwa. Źle wychowany - deprawuje się. Albo staje się groźny dla otoczenia, albo trzymany w boksie, bez obowiązku wykonywania jakiejś pracy i bez częstego kontaktu z człowiekiem, wpada w nerwicę, robi się tchórzliwy, co często łączy się z agresywnością.

    Ze względu na wyjątkową inteligencję olbrzym wymaga od nauczyciela dużej znajomości rzeczy, stanowczości, cierpliwości oraz zrozumienia innej trochę psychiki niż u pozostałych ras psów służbowych. Przy zachowaniu tych warunków szkolenie daje wspaniałe rezultaty. 

Wychowanie

    Pies w stanie dzikim był zwierzęciem stadnym, żył w sforze, w której panowała określona hierarchia. Pies trzymany w domu tworzy sobie wśród otaczających go ludzi, ewentualnie zwierząt, jakby sforę zastępczą, w której będzie się starał znaleźć swoje miejsce. Sprawą właściciela jest, by on zajął najwyższe miejsce w tej "sforze", a nie pies. Osiągnąć to można konsekwentnie i świadomie postępując z wychowywanym psem. Musimy sobie zdać sprawę, że wychowanie tych psów nie jest łatwe i wymaga od właściciela znajomości psychiki psów, a szczególnie sznaucerów. Ze względu na wybitną inteligencję tych psów postępowanie z nimi wymaga taktu i znajomości rzeczy.

    Sznaucery są indywidualistami. Przy ich wychowaniu

Return

contact

+ 48 604 934 514

kennel@blackstubble.pl

43-100 Tychy

district Mąkołowiec

Poland